Het Schip en de Drenkeling

Als een schip, eenzaam en op drift
Stootte zij zachtjes deze drenkeling aan
Haar zeilen liet zij zakken
Terwijl zij danste op de golven in de maan

Het koude water droop nog uit mijn kleren
Toen ik het bovendek betrad
Zwaarden lagen op de planken
En specerijen uit een ver en warm land

In een van de kajuiten trof ik een kachel
Een sputterende vlam en een fles wijn
De warmte stroomde van teen tot hoofd
Plots vroeg het schip mij tot kapitein

Hoorde ik het goed?
Ik? Een drenkeling, een afgedankt matroos?!
Er was iets met dit schip
Wat was de reden dat het mij tot kapitein verkoos?

Het schip kliefde snel en wendbaar door de hoogste golven
Het bood  geborgenheid in de kombuis
Het hout was hard en mooi gelakt
In welke haven was zij thuis?

Toen ontdekte ik de doorgesneden trossen
Het anker dat ontbrak
Dit had ik al voorvoeld
Toen ik het warme vuur ontstak

Een hoge golf liet het regenen op het dek
En herinnerde mij aan mijn natte kleren
Ik was gered van de verdrinkingsdood
Dit mooie schip deed mijn kansen keren

Toch besefte ik nu dat als ik ooit het land aan deed
Het schip weer weg zou drijven
Dan zou ik weer matroos zijn zonder schip
Wij konden niet samen blijven

Sindsdien bevaar ik alle zeeën
De kust zorgvuldig mijdend
Nooit heb ik een schip bezeten
Niets voelde zo bevrijdend!